Νόμοι-μνημόνια εκατοντάδων σελίδων ψηφίζονται σε μονήρη άρθρα για αποτροπή κοινοβουλευτικών διαφοροποιήσεων και «ατυχημάτων», τα εκάστοτε «προαπαιτούμενα» της εκάστοτε «επόμενης κρίσιμης δόσης» περνούν άνευ συζητήσεως την τελευταία πάντοτε στιγμή και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, το κοινοβούλιο παρακάμπτεται (έστω και προσωρινά) με τα τετελεσμένα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.), ο κοινοβουλευτικός έλεγχος περιφρονείται από την εκτελεστική εξουσία, υπουργοί εν ενεργεία και πρώην Πρωθυπουργοί (και νυν επισκέπτες Καθηγητές) επιτίθενται συγκεκαλυμμένα ή και απροκάλυπτα σε δικαστικούς λειτουργούς, όταν οι πρωτοβουλίες και οι αποφάσεις των τελευταίων δεν τους αρέσουν ή δεν τους εξυπηρετούν, οι πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών και οι επιτάξεις των υπηρεσιών τους διαδέχονται η μία την άλλη, το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο υποδεικνύει στα ΜΜΕ να μην προβάλλουν εικόνες κοινωνικής εξαθλίωσης και ένδειας, η χώρα διασύρεται για μία ακόμη φορά με υποβολή υπόπτων σε ωμά (και πιθανότατα από πλευράς ΕΛ.ΑΣ. εκδικητικά) βασανιστήρια και τέλος, μετά την πρακτική ισοπέδωση κάθε έννοιας νομικής προστασίας της εργασίας, φαίνεται πως αναζητούνται τρόποι δια νόμου περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία.

Το μοτίβο εδώ και τρία χρόνια είναι σταθερό: «Υπέρτατη αξία η σωτηρία της Πατρίδος, η αποφυγή της χρεοκοπίας, η παραμονή της χώρας στη ζώνη του Ευρώ». Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και δικαιολογεί τις θυσίες. Εσωτερική υποτίμηση, υπερφορολόγηση, ύφεση, ανεργία, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρουσιάσθηκαν ως παρενέργειες μιας απαραίτητης -της μοναδικής δυνατής για την ακρίβεια- θεραπείας μιας βαριά άρρωστης, ετοιμοθάνατης οικονομίας και μιας «αμαρτωλής» -στη δάνεια ευδαιμονία της- κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία, από την πλευρά της, αντιμετώπισε τη δραματική επιδείνωση των δεδομένων της ζωής της με σχετική ψυχραιμία και χωρίς μείζονες κοινωνικές αναταραχές. Η στρατηγική επιλογή της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση επικυρώθηκε και εκλογικά μετά από δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τα σημαντικά πλήγματα που δέχθηκαν τα παραδοσιακά «μεγάλα» κόμματα και τη θεαματική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.

Ευρώπη όμως δεν -θα'πρεπε να- είναι μόνο το κοινό νόμισμα στα πορτοφόλια μας και η κοινή αγορά, Ευρώπη -θα'πρεπε- να είναι κυρίως η πίστη σε κοινές αξίες: σεβασμός και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικές ελευθερίες, κοινοβουλευτισμός, ελεύθερη διακίνηση ιδεών, διάκριση των εξουσιών, κράτος δικαίου, συνταγματική τάξη, νομική προστασία της εργασίας και του συνδικαλίζεσθαι.

Σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα όλες οι εξουσίες έχουν υποταχθεί στην εκτελεστική και οι νόμοι που ψηφίζονται συνοπτικώς αποτελούν συχνά εκ των υστέρων επικύρωση Π.Ν.Π. και αναγκαστικών διαταγμάτων;

Σε ποια χώρα του δυτικού κόσμου γίνονται πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών;
(Μην ταλαιπωρείστε...σε καμία,...απολύτως).

Σε ποια άλλη χώρα υπουργός Δημοσίας Τάξης επικρίνει δημόσια δικαστικές αποφάσεις; Δεν μπορεί να γίνει κατανοητό ότι αυτού του τύπου οι δηλώσεις (ένας υπουργός δεν είναι απλός πολίτης) συνιστούν παρέμβαση και περιστολή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης;

Σε ποια πολιτισμένη κοινωνία γίνεται ανεκτή η χυδαία και ψηφοθηρική δημόσια διαπόμπευση ασθενών ιερόδουλων και μένει ατιμώρητος ο σκόπιμος και κυνικά επιδεικνυόμενος βασανισμός υπόπτων τέλεσης αξιοποίνων πράξεων; Τα εγκλήματα στις δημοκρατίες τιμωρούνται μετά από δίκη και όχι με συμπλεγματικούς ξυλοδαρμούς επαρχιώτικου τσαμπουκά. Έχουν καμία σχέση οι «ζαρντινιέρες» και τα ερασιτεχνικά photoshop με στοιχειώδη επαγγελματισμό στη δίωξη του εγκλήματος και της τρομοκρατίας ή παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές εικόνες αστυνομικής αυθαιρεσίας; Έχει γίνει μια κρίσιμη παρεξήγηση: άλλο «Νόμος και Τάξη», άλλο ένστολος κουτσαβακισμός.

Η χώρα βρίσκεται σε μια κρισιμότατη καμπή με οικονομία ασφυκτιώσα και κοινωνία πανταχόθεν πιεζόμενη. Η χρονιά που διάγουμε προμηνύεται εξαιρετικά -και σωρευτικά στις προηγούμενες- δύσκολη και η αντζέντα περιλαμβάνει όσα πολύ δύσκολα απέφυγε το πολιτικό σύστημα τα προηγούμενα χρόνια: ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αναδιατάξεις και περικοπές στους κρίσιμους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης και της υγείας. Για να υπάρχουν οιεσδήποτε πιθανότητες επιτυχίας και ανάκαμψης απαιτούνται ασφαλώς σχέδιο, ισχυρή βούληση, αποφασιστικότητα, αλλά δεν φθάνουν. Η χώρα δεν μπορεί να σωθεί από τον βολονταρισμό μιας υποτιθέμενα πεφωτισμένης πολιτικής ή τεχνοκρατικής ελίτ, απαιτούνται ευρύτερες κοινωνικές πλειοψηφίες και συμμαχίες. Απαιτούνται ακόμη συναινέσεις, συγκλίσεις, κοινοί τόποι, ψύχραιμοι χειρισμοί, η δύναμη της πειθούς και των επιχειρημάτων, η ισχύς των ιδεών, σεβασμός στην αντίθετη ή/και τη μειοψηφική άποψη. Ο δρόμος της στανικής επιβολής και ενός ιδιότυπα ναρκισσευόμενου πολιτικού αυταρχισμού είναι ένας δρόμος ολισθηρός και μακροπρόθεσμα αδιέξοδος (παρά τα πρόσκαιρα δημοσκοπικά οφέλη που μπορεί να προσπορίσει).

Αν ο στόχος είναι -μεταξύ άλλων- η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, ο τρόπος δεν είναι η ανάπτυξη δημοκρατικού ελλείμματος. Ισχύει μάλλον το ακριβώς αντίθετο....


Υ.Γ. Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου (από τα Νέα)